Πως τρώμε

Μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες απόψεις σχετικά με τον ορθό τρόπο λήψης τροφής. Ως τέτοιος εννοείται ένας τρόπος κατά τον οποίον τροφοδοτούμε το σώμα μας με τα απαραίτητα χωρίς να ταυτόχρονα να τον δυσκολεύουμε στη χώνεψη. Έτσι πετυχαίνουμε κατανάλωση μικρότερων ποσοτήτων τροφής με τις οποίες όμως θα έχουμε την δύναμη που χρειαζόμαστε για να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Οι πληροφορίες που ακολουθούν προέρχονται τόσο από γραπτές ή προφορικές πηγές όσο και από την εμπειρία. Πιστεύω ότι είναι ορθές για το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων. Αν έχετε στο περιβάλλον σας άτομα που ακολουθούν ακατάστατο τρόπο στη διατροφή, τυπώστε το και κολλήστε το σε κάποιο σημείο καθημερινά ορατό όπως πχ. το ψυγείο. Αν και προσωπικά αποφεύγω τη κατανάλωση ζωικών τροφών, το κείμενο δεν αφορά μόνο τους χορτοφάγους γι' αυτό κι έχω συμπεριλάβει, όπου ήταν αναγκαίο, και άλλα είδη τροφών. Επειδή δεν είμαι ούτε γιατρός ούτε διατροφολόγος, λάβετε τις οδηγίες σαν φιλικές συμβουλές και όπως σε όλα τα πράγματα της ζωής, αποφασίστε μόνοι σας αν θα τις ακολουθήσετε ή όχι. Προσωπικά, ακολουθώντας αυτές τις απλές οδηγίες απαλλάχτηκα από χρόνια πεπτικά προβλήματα τα οποία ούτε η χορτοφαγία είχε επιλύσει.

--------------------------------------------------------------------------------------------

-          Μασάμε καλά την τροφή μέχρι να γίνει ένας μαλακός πολτός

o   Συνήθως ένα ελαφρά μαγειρεμένο φαγητό θέλει 20 με 80 μασήματα κάθε μπουκιά και μετά καταπίνουμε.

-          Καταπίνουμε χωριστά τα υγρά – χωριστά τα στερεά

-          Τρώμε τα είδη σε μια σειρά:

o   Πρώτα τρώμε τα λαχανικά με το κρέας – ψάρι
Συνιστάται η αποχή από την λήψη ζωικών τροφών. Για να αναπληρώσουμε τις πρωτεΐνες παίρνουμε άλλα στοιχεία από συνδυασμούς τροφών δεν χρειάζεται να το παρακάνουμε με τις πρωτείνες, ιδιαίτερα αν δεν γυμναζόμαστε καθόλου. Γενικά συνίσταται ήπια άσκηση για 45 λεπτά καθημερινά.

o   Στο τέλος τρώμε ψωμί – πατάτα – μακαρόνι –ρύζι

-          Δεν κάνουμε «βούτες». Όσα υγρά έχει η τροφή αρκούν.

-          Βάζουμε στο πιάτο ακριβώς τη ποσότητα λάδι που θα φάμε

-          Αν πεινάμε πολύ (ξελίγωμα) δεν είναι φυσικό. Περιμένουμε να μας φύγει η μεγάλη πείνα και μετά τρώμε.  Κανονικά ξεκινάμε το φαγητό με ελαφριά όρεξη και τελειώνουμε χωρίς να έχουμε φουσκώσει. Σταματάμε πριν νιώσουμε κορεσμό. Μπορούμε να φάμε πάλι αργότερα αν χρειαστεί.

-          Πρώτα κοιμόμαστε και μετά τρώμε. Αν είμαστε εκνευρισμένοι δεν τρώμε αλλά κοιτάζουμε να ηρεμήσουμε πρώτα και τρώμε έπειτα.

-          Δεν πίνουμε νερό κατά τη διάρκεια του γεύματος, ούτε μετά το γεύμα για τουλάχιστον δύο ώρες. Για μεγάλο γεύμα περιμένουμε περισσότερο. Αν παρατηρήσουμε ότι διψάμε πολύ μετά το φαγητό σημαίνει ότι βάζουμε πολύ αλάτι.

-          Αφήνουμε να περάσουν αρκετές ώρες ανάμεσα στα γεύματα. Για ένα μέτριο γεύμα χρειάζονται τουλάχιστον πέντε ώρες για να χωνέψουμε.

-          Δεν τρώμε τίποτα απολύτως ανάμεσα στα γεύματα και αν δεν χρειάζεται δεν πίνουμε ούτε νερό. Αφήνουμε το σύστημα να χωνέψει.

-          Ελέγχουμε τη γεύση στο στόμα μας: αν έχουμε άσχημη γεύση και δεν υπάρχει αρκετή ποσότητα σάλιου σημαίνει ότι το σώμα ακόμα χωνεύει το προηγούμενο γεύμα. Όταν έχουμε καλή γεύση στο στόμα, επάρκεια σάλιου και ελαφριά όρεξη τότε μπορούμε να φάμε.

-          Αν κάτι μας διακόψει το γεύμα συνεχίζουμε όταν μπορέσουμε.

-          Δεν τρώμε ούτε πολύ ζεστό ούτε πολύ κρύο φαγητό.

-          Η τροφή χρειάζεται περίπου 18 ώρες για να ολοκληρώσει το κύκλο της μέσα στο σώμα μας μέχρι να την αποβάλουμε. Εφόσον τρώμε σωστά δεν αντιμετωπίζουμε πρόβλημα στο χρόνο αυτό.

-          Όταν έχουμε ρέψιμο ή αέρια σημαίνει ότι η πέψη έχει διαταραχθεί ή δεν έχουμε φάει σωστά και μέρος της τροφής έχει αρχίσει να αποσυντίθεται. Αν έχουμε μασήσει αρκετά τη τροφή και δεν έχουμε πιεί νερό τα συμπτώματα αυτά περιορίζονται ή μπορεί να εξαφανιστούν.

-          Μετά το γεύμα κάνουμε κάποια ελαφριά άσκηση ή συνεχίζουμε την εργασία μας. Αποφεύγουμε να καθόμαστε και δεν κοιμόμαστε.  Αν πέσουμε για ύπνο η πέψη διακόπτεται και η τροφή αποσυντίθεται μέσα μας πριν προλάβουμε να τη χωνέψουμε. Μπορούμε να πέσουμε για ύπνο τρεις ώρες μετά από ένα ελαφρύ γεύμα.

-          Αν δεν φάμε σωστά θα μας δημιουργηθεί έντονο αίσθημα πείνας πάλι σύντομα γιατί το σώμα δεν έχει λάβει τις ουσίες που χρειάζεται και αναζητά πάλι τροφή.

-          Υπερβολική ποσότητα τροφής δεν προλαβαίνει να περάσει από το στομάχι στο έντερο και μέρος της αποσυντίθεται.

-          Η τροφή που δεν χωνεύεται σωστά για διάφορους λόγους όταν αποσυντίθεται δημιουργεί εστίες μόλυνσης. Ο οργανισμός έχει τρόπους για να προστατευτεί και να τις αποβάλει αν του δώσουμε το χρόνο. Προσοχή όμως γιατί αν επαναλαμβάνουμε τις συνήθειες που δημιουργούν αυτές τις εστίες ετοιμάζουμε το έδαφος για την εμφάνιση συμπτωμάτων και παθήσεων.

-          Η διακοπή από τη λήψη τροφής και νερού για ένα διάστημα σε συνδυασμό με ξεκούραση και αποφυγή άσκοπων ή παθητικών δραστηριοτήτων δίνει την ευκαιρία στον οργανισμό να διορθώσει τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από τις διατροφικές ατασθαλίες και να καθαρίσει από τις εστίες μόλυνσης.

-          Τα περισσότερα προβλήματα υγείας που παρουσιάζονται στους ανθρώπους προέρχονται είτε από τη λήψη φαρμάκων και χημικών ουσιών είτε από διατροφικές ατασθαλίες. Ο συνδυασμός αυτών μπορεί να οδηγήσει σε εκφυλιστικές παθήσεις που συνήθως επιφέρουν τη γενικότερη κατάρρευση του οργανισμού.

-          Το νερό όπως και ότι άλλο μπαίνει στο στόμα μας δεν το καταπίνουμε αμέσως. Όπως μασάμε τις τροφές και τις ανακατεύουμε με σάλιο ώστε να προστεθούν ένζυμα έτσι και το νερό ανακατεύεται με το σάλιο για να το καταπιούμε. Αυτό συνεπάγεται ότι δεν μπορούμε να καταπίνουμε μεγάλες ποσότητες επί τόπου αλλά αν νιώθουμε την επιθυμία να πιούμε μεγάλη ποσότητα την πίνουμε γουλιά - γουλιά έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστεί περισσότερος χρόνος για πιούμε το νερό.

-          Η ποσότητα ρυθμίζεται από το σωματικό τύπο και τη δραστηριότητα. Σε γενικές γραμμές πολλοί προτείνουν να πίνουμε μεγάλες ποσότητες νερού. Δεν είναι όμως ίδιες οι ανάγκες όλων των οργανισμών για νερό και φυσικά παράγοντες όπως οι τροφές που τρώμε (αν τρώμε λαχανικά και φρούτα), η χρήση φαρμάκων ή ουσιών, η ώρα της ημέρας, ψυχολογικοί παράγοντες επηρεάζουν τις ποσότητες που καταναλώνουμε.

-          Η λήψη του νερού είναι μια ξεχωριστή διαδικασία από τη λήψη του νερού. Όταν ο οργανισμός καλείται να απορροφήσει νερό και φαγητό μαζί δυσκολεύει και τις δύο διαδικασίες. Από τη μία δεν μπορεί να απορροφήσει γρήγορα το νερό γιατί αυτό τείνει να αιχμαλωτίζεται από το υπόλοιπο μείγμα που πιθανόν να περιέχει  τροφές υδατοδιάλυτες. Από την άλλη, το μείγμα που έχουμε δημιουργήσει με τη μάσηση και έχει κατέβει στο στομάχι ανακατεύεται με υδροχλωρικό οξύ για να αφομοιωθεί βαθύτερα στο έντερο από όπου θα γίνει η διανομή των ουσιών, διαλύεται από τη ποσότητα νερού που μεταβάλει τη συνολική οξύτητα αναστέλλοντας τη διαδικασία. Η μακρά αναστολή της διαδικασίας, η αυξημένη υγρασία στο στομάχι οδηγεί ένα μέρος της τροφής, κομμάτια που δεν έχουν μασηθεί αποτελεσματικά, συμπυκνωμένη μάζα που δεν διαλύεται εύκολα από το νερό, να γίνεται ευάλωτο στους μικροοργανισμούς. Η σήψη της τροφής δημιουργεί επιπλέον οξύτητα στο στομάχι.

-          Ο οργανισμός βέβαια θα βρει τον τρόπο να αφομοιώσει αυτό το μείγμα καταναλώνοντας παράλληλα όμως και τα παράγωγα της σήψης των τροφών, δηλαδή επιπλέον μικροοργανισμούς  που κατευθύνονται προς το έντερο. Από εκεί οι μικροοργανισμοί επιστρέφουν στο αίμα ώστε να διωχθούν από το σώμα με όποιο τρόπο καταστεί εφικτό αυτό. Ένα μέρος θα αποβληθεί με τα κόπρανα αλλά το υπόλοιπο, αυτό που κυκλοφορεί μέσα μας, ανάλογα το χρόνο και την ποσότητα είναι δυνατόν να επηρεάσει τα όργανα που τροφοδοτούνται από το αίμα μας.

-          Πίνουμε το νερό αρκετά πριν φάμε και αφήνουμε να περάσει πολύ ώρα μετά το φαγητό για να πιούμε νερό. Αποφεύγουμε να πιούμε πολύ νερό αργά το βράδυ. Ένα δροσιστικό ντους είναι πιθανό να μας ξεδιψάσει κάποιες φορές. Αν δεν νιώθουμε καθόλου δίψα δεν πίνουμε νερό. Καλύτερες ώρες οι πρωινές για τη λήψη του νερού το οποίο μάλιστα μας ξυπνάει.

-          Δεν πίνουμε νερό με «την οκά»  ή «με το τσουβάλι» ή «του σκασμού» γιατί βαραίνουμε απότομα από τον υπερβολικό όγκο του υγρού και χρειάζεται πολύ χρόνο για να αφομοιωθεί από τον οργανισμό, άρα θα μεγεθυνθεί το διάστημα μέχρι το επόμενο γεύμα και μπορεί έτσι να αναγκαστούμε να φάμε πολύ αργά και άρα να μην προλάβουμε να χωνέψουμε πριν τον ύπνο.

-          Αν διψάμε πολύ πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε έτσι. Η υπερβολική δίψα προέρχεται συνήθως από λήψη υπερβολικής ποσότητα νατρίου (αλάτι) ή σακχάρων. Προτιμούμε το νερό σε θερμοκρασία δωματίου κι όχι πολύ παγωμένο ή καυτό γιατί δυσκολεύουμε την αφομοίωση του. Τα όργανα που έρχονται σε επαφή με πολύ υψηλές θερμοκρασίες ερεθίζονται ενώ εκείνες που έρχονται σε επαφή με πολύ χαμηλές αδρανοποιούνται κι έτσι η πέψη δεν συνεχίζεται ομαλά.

Σαλάτα με ραντίτσιο

Το πολύ γευστικό αυτό λάχανο που μπορείτε να παρασκευάσετε με διάφορους τρόπους εδώ σε μια εκδοχή με άλλα λαχανικά και ξηρούς καρπούς.

ένα μικρό ραντίτσιο
ένα καρότο
μισή πιπεριά κόκκινη
μισή πιπεριά μικρή πράσινη καυτερή
δυο κουταλιές λάδι
μισό λεμόνι
μισή πρέζα αλάτι ιμαλαϊων
μισή πρέζα εστραγκόν

απλά τα ψιλοκόβουμε και τα βάζουμε στο πιάτο, ανακατεύουμε με λάδι λεμόνι και τα καρυκεύματα. το τρώμε σε μισή ώρα αφού το έχουμε ανακατέψει όμορφα. συνοδεύουμε με αμύγδαλα άψητα ανάλατα. μασάμε καλά για να χωνέψουμε όμορφα και να νιώσουμε τις γεύσεις

για τους Αρνητές της Σόγιας

Επανειλημμένα σε διάφορες κουβέντες που έχω κάνει με πολλούς ανθρώπους έχει εμφανιστεί το φαινόμενο του Αρνητή της Σόγιας. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη μορφή άρνησης που παίρνει τα χαρακτηριστικά εμμονής σε βαθμό που κάποιος θα μπορούσε εύκολα να διακρίνει σε αυτή ένα πρώτο στάδιο "πνευματικής" αρτηριοσκλήρυνσης ("τι; τρως αυτό που είναι το πιο χημικό πράγμα στο πλανήτη;" μου είχε πει κάποτε κάποιος σε ένα μπάρμπεκιου - "δεν θα αντέξεις")  ή την εξυπηρέτηση κάποιας μορφής φανατισμού (σαν οπαδοί κάποιας θρησκείας). Γιατί όμως η Σόγια, ένας από τους πιο ωφέλιμους καρπούς της φύσης έχει τόσους πολλούς και φανατικούς εχθρούς και μάλιστα του είδους εκείνου που είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξουν γνώμη;

Ο Καρπός της Σόγιας

Κατά τη γνώμη μου η στάση πολλών ανθρώπων απέναντι στη κατανάλωση της Σόγιας και των προϊόντων της είναι αντίστοιχη με τη στάση που έχουν απέναντι σε ένα σωρό ακόμα πράγματα, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τη χορτοφαγία, τα δικαιώματα των ζώων κτλ. δηλαδή αναπαράγουν πρόχειρα χωνεμένες απόψεις που έχει πάρει το αυτί τους αριστερά - δεξιά χωρίς να μπουν στο κόπο να πάρουν περισσότερες πληροφορίες - κάτι που στις μέρες μας δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Αυτό που κάνει ακόμα πιο τραγική και κωμική τη κατάσταση είναι ότι οι περισσότεροι καταναλώνουν καθημερινά προϊόντα σόγιας και μάλιστα στην επεξεργασμένη τους μορφή. καθώς αυτά εμπεριέχονται στη πλειοψηφία των τροφών που μπορεί να βρει κάποιος στην αγορά έτοιμων συσκευασμένων προϊόντων.  Ταυτόχρονα η επίσημη τάση των διαιτολόγων να υπερτονίζουν κάποια συμπτώματα που συνδέονται με την υπερκατανάλωση της Σόγιας, ίσως υποκινούμενοι από τις σχέσεις που έχουν με τις εταιρείες τροφίμων (κυρίως εκείνων που σχετίζονται με την διακίνηση του γάλακτος ζώων) επιβεβαιώνουν τους φόβους εκείνων που απέχουν από τη κατανάλωση της, αποτρέποντας τους από την αλλαγή αυτής της στάσης. Υπάρχει όμως τελικά λόγος να καταναλώνουμε Σόγια;

Αρχικά να πούμε ότι το συγκεκριμένο φυτό καλλιεργείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια στη Κίνα (αν και για πολλά χρόνια γινόταν κυρίως για τον εμπλουτισμό του εδάφους). Στην εποχή μας απέκτησε δημοτικότητα τη δεκαετία του 80 καθώς έγιναν γνωστά τα οφέλη στην υγεία εκείνων που τη κατανάλωναν. Για τους χορτοφάγους και δη τους vegan χορτοφάγους αποτελεί μία από τις κύριες πηγές πρωτεΐνης ενώ οι μορφές στις οποίες γίνεται διαθέσιμη πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες συχνής κατανάλωσης. Η γεύση της δεν είναι ιδιαίτερα έντονη αλλά αυτό ίσως είναι και πλεονέκτημα καθώς κάποιος που ασχολείται έστω και επιδερμικά με τη μαγειρική είναι βέβαιο ότι θα βρει δεκάδες ενδιαφέροντες συνδυασμούς για να την απολαύσει. Στην εποχή μας είναι σχετικά εύκολο να βρεθεί σχεδόν σε κάθε super market σόγια σε μορφή κεμπάπ ή κιμά (αν και αυτή η ορολογία μάλλον δημιουργήθηκε για να δελεάσει τους κρεατοφάγους) ενώ αν κάνετε τον κόπο να πεταχτείτε σε κάποιο μαγαζί με βιολογικά προϊόντα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βρείτε Τόφου, ένα παρασκεύασμα με όψη σαν εκείνη του τυριού το οποίο μπορούμε να μαγειρέψουμε με πολλούς τρόπους.

Το επιχείρημα σχετικά με τη γεύση της Σόγιας (άνοστη ή άσχημη) στηρίζεται σε δύο γεγονότα: αν κάποιος δεν έχει ξαναπάρει και επιλέξει κάτι από το super market είναι πιθανόν να πέσει σε μπαγιάτικο προϊόν (εφόσον την κρύβουν στα πιο απομακρυσμένα ράφια) που είναι σίγουρο ότι δεν θα ενθουσιάσει με τη γεύση του, ενώ θα έχει χάσει και τη δύναμη των συστατικών του. Η ημερομηνία λήξης είναι εντελώς παραπλανητική καθώς προϊόντα με διαφορά δύο ή τριών μηνών έχουν συνήθως μεγάλη διαφορά. Το δεύτερο που μπορεί να τύχει είναι να πέσει σε "μάπα" προϊόν, δηλαδή σε κάτι που δεν αξίζει καθώς το κατάστημα δεν έχει ενδιαφερθεί να βρει κάποιο καλύτερο. Αυτά ισχύουν βέβαια και για τα υπόλοιπα προϊόντα. Η κατάσταση μπορεί να γίνει ακόμα πιο δύσκολη αν συνυπολογίσουμε και το ήθος του αρχικού παρασκευαστή γιατί μπορεί εκείνος να βάλει παραπλανητική ημερομηνία στο προϊόν και ενώ το παίρνεις για φρέσκο να έχει χρονίσει μέσα στη πλαστική συσκευασία. Σε γενικές γραμμές για να βρούμε καλό προϊόν σόγιας θα πρέπει να πάμε εκεί που το εκτιμούν και έχουν πελάτες που το καταναλώνουν συχνά, άρα είναι σωστό και φρέσκο.

Σχετικά με το ζήτημα της γενετικής τροποποίησης. Εδώ έχουμε ένα -ίσως το κυριότερο- επιχείρημα εναντίον της Σόγιας. Είναι αλήθεια ότι το συγκεκριμένο φυτό υπήρξε ένα από τα πρώτα και ίσως εκείνο που έχει χρησιμοποιηθεί στη μεταλλαγμένη του μορφή περισσότερο από κάθε άλλο στο πλανήτη, κυρίως γιατί η Σόγια αποτελεί το πιο διαδεδομένο φυτό που χρησιμοποιείται για την παρασκευή καυσίμων. Η υψηλή της θερμιδική αξία κίνησε από νωρίς το ενδιαφέρον των εταιρειών και σήμερα εκατομμύρια στρέμματα πάνω στη γη είναι σπαρμένα με σόγια για την δημιουργία βιοκαυσίμων αλλά και για τροφή. Και είναι αλήθεια ότι αυτή η Σόγια είναι τροποποιημένη για να αντέχει περισσότερο (στα... φυτοφάρμακα) και να παράγει περισσότερους καρπούς (η μονοκαλλιέργεια σίγουρα... πιο πολύ θα βγάλει). Όταν όμως μιλάμε για βρώσιμη Σόγια τότε θα πρέπει να είμαστε κάπως λιγότερο επιφυλακτικοί καθώς η πλειοψηφία των παραγωγών βιολογικών προϊόντων Σόγιας για κατανάλωση δηλώνουν ότι χρησιμοποιούν μη τροποποιημένη Σόγια. Επειδή όμως κι εδώ το ρίσκο να πέσουμε σε ασυνείδητους είναι προτιμότερο να βρίσκουμε βιολογικά προϊόντα που να έχουν τουλάχιστον κάποια πιστοποίηση ότι παρασκευάζονται από μη τροποποιημένους σπόρους (Non GMO Seeds). Προσωπικά εκτιμώ ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τη γεύση σαν κριτήριο, εφόσον βέβαια εκπαιδεύουμε τον ουρανίσκο μας να ξεχωρίζει το προϊόν μέσω της εμπειρίας.

Κι ενώ τα δημοσιεύματα σχετικά με την επικινδυνότητα της Σόγιας μπορούν όπως είπαμε να αποτρέψουν κάποιον από τη κατανάλωση της, γεννάται το ερώτημα αν μπορεί κάποιος να αποφύγει τη κατανάλωση της ακόμα κι αν το θέλει. Βέβαια υπάρχει μεγάλη διαφορά από κάποιο ημί-επεξεργασμένο, βιολογικό προϊόν από κάποιο πλήρως επεξεργασμένο, παστεριωμένο, και συμβατικής καλλιέργειας. Η Λεκιθίνη της Σόγιας αποτελεί ίσως το πιο διαδεδομένο παράγωγο της καθώς βρίσκεται μέσα σε δεκάδες προϊόντα αφού έχει πολύ καλή συμπεριφορά ως γαλακτωματοποιητής. Είναι τόσο διαδεδομένη που έχω την αίσθηση ότι είναι δύσκολο να βρεις κάποιο snack τύπου γκοφρέτα - σοκολάτα που να μην την περιέχει. Το να λέμε λοιπόν όχι στη Σόγια αλλά να τρώμε κάθε μέρα ποσότητες από επεξεργασμένα της παράγωγα είναι μεγάλη αντίφαση.

Η γνώμη μου - αν σας ενδιαφέρει - είναι ότι πρόκειται για καλή τροφή. Από εκεί και πέρα εναπόκειται στον καθένα να βρει τη μορφή της Σόγιας που ικανοποιεί καλύτερα τα γούστα του. Προσωπικά εκτός από το Τόφου (προτιμήστε εκείνο που έχει παρασκευαστεί με χλωριούχο μαγνήσιο) μου αρέσει και η εκδοχή του Γάλακτος καθώς είναι ελαφρύ και μου αφήνει και μια "πρασινάδα" στο βάθος του λάρυγγα που μου αρέσει πολύ και με κάνει να νιώθω ότι καταναλώνω μια εντελώς φυτική ουσία. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα περισσότερα γάλατα, ακόμα και τα βιολογικά περιέχουν κάποιο σάκχαρο και δεν μας αφήνουν εμάς να αποφασίσουμε αν και τι είδος σακχάρου θα προτιμούσαμε να προσθέσουμε. Επίσης, γάλατα με σοκολάτα ή άλλες γεύσεις είναι καλό να αποφεύγονται καθώς για να συνδυαστεί η γεύση προστίθενται κι άλλα συστατικά (τεχνικά γλυκαντικά, συντηρητικά) που καλό είναι να αποφεύγονται. Αν έχουμε το χρόνο και την όρεξη μπορούμε να φτιάξουμε γάλα από σόγια ή Τόφου, είναι καλύτερα. Οδηγίες εδώ.

Γάλα Σόγιας

Υπάρχει ωστόσο και μεγάλη επιχειρηματολογία εναντίον της Σόγιας σχετικά με τρία ζητήματα: την συμβολή της δημιουργίας πέτρας στα νεφρά (περιέχει μεγάλη ποσότητα οξαλικού οξέως, την παρεμπόδιση αφομοίωσης της πρωτεΐνης (λόγω της αδρανοποίησης κάποιου ενζύμου), τη συμβολή στην εμφάνιση νόσου του θυρεοειδή (υπερβολική περιεκτικότητα σε φυτο-οιστρογόνα). Τρομάζει επίσης η βεβαιότητα που έχουν ότι παιδιά που θα μεγαλώσουν με τέτοια διατροφή αποκλείεται να αναπτυχθούν σωστά. Χωρίς να ψεύδονται ως προς τα στοιχεία οι μελέτες που παρουσιάζονται αφορούν την περίπτωση μια μονολιθικής διατροφής με της Σόγια ως κύρια πηγή πρωτεϊνης κι όχι στα πλαίσια λήψης ποικιλίας τροφών. Ακόμα κι έτσι  όμως καταλήγουν ότι ακόμα κι αν κάποιος αντικαταστήσει το κρέας που είναι πλούσιο σε κορεσμένα λίπη με τη Σόγια, τα οφέλη μάλλον υπερτερούν των υποθετικών κινδύνων.

Αλλά... ζω!

Κι αν κάποιος νιώθει ότι έχει ανάγκη να προβεί σε μια διαδικασία αλλαγής; Τι μπορούμε να κάνουμε για να συνδράμουμε κάποιον σε μια τέτοια στιγμή της ζωής του; Πραγματικά σκεφτείτε πως ορισμένες αποφάσεις εξαρτώνται από τη στιγμή που παίρνονται καθώς πολλές φορές καλούμαστε να αποφασίσουμε ανάμεσα σε δύο επιλογές που μπορεί να φαντάζουν και οι δύο σωστές. Το ζήτημα είναι να βρούμε τι θέλουμε, τι βαθιά μέσα μας επιθυμούμε και να επικεντρώσουμε πάνω σε αυτή την εκδοχή που θα προωθήσει αυτό που θεωρούμε ότι μας αρμόζει την εκάστοτε στιγμή.

Ας πούμε ότι το ζήτημα είναι η γενικότερη βελτίωση της υγείας μας καθώς αναγνωρίζουμε ότι έχουμε αρχίσει να παρουσιάζουμε κάποια ενοχλητικά συμπτώματα από τα οποία θέλουμε να απαλλαχθούμε. Στη πραγματικότητα αναγκαζόμαστε να αναγνωρίσουμε τα συμπτώματα όταν πια επιβάλλεται να κάνουμε κάτι σχετικά με αυτά. Μέχρι τότε ασχολούμαστε με το να διαμορφώνουμε τις συνθήκες που θα μας οδηγήσουν στο να αποκτήσουμε τα συμπτώματα. Ενώ έχουμε πάρει την εργολαβία του εαυτού μας φερόμαστε σαν βαριεστημένοι εργοδηγοί που βιάζονται να τελειώνουν τη βάρδια.   

Το άγχος εμπεριέχει όλο το νόημα της δημιουργίας των συμπτωμάτων καθώς η εμφάνιση του συμπίπτει με τη στιγμή κατά την οποία καλούμαστε να πραγματώσουμε τις αποφάσεις μας. Συνειδητά ή ασυνείδητα λαμβάνουμε αποφάσεις οι οποίες καθοδηγούν τις πράξεις κατά ένα αριστοτεχνικό τρόπο καθώς ο χαρακτήρας που πιστεύουμε ότι έχουμε θεμελιώσει είναι βαθιά νομιμοποιημένος μέσα μας σε βαθμό που ακόμα και η αυτοκριτική στάση έχει ένα χαρακτήρα παραπονετικό που τείνει να δικαιολογεί χαριτολογόντας το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε βρεθεί και το οποίο παλεύει να μας καταβάλει σε κατατονία ή μανία ή κατάθλιψη.

Μια τέτοια συχνή στάση που οδηγεί συνήθως σε ακόμα μεγαλύτερη παθητικότητα είναι η αυτολύπηση. Ανάλογα το βαθμό μπορεί να φθάσει μέχρι το σημείο εκείνου που επιθυμεί με κάθετρόπο να αλλάξει π.χ. την εμφάνιση του χωρίς να σκέφτεται ότι αυτό είναι δύσκολο να συμβεί χωρίς να αλλάξει κάτι από τον τρόπο ζωής του. Πραγματικά ο πόθος της αλλαγής της εικόνας μας είναι μια κάπως αποπροσανατολιστική επιθυμία καθώς ο πραγματικός στόχος θα ήταν περισσότερο η γενικότερη βελτίωση του εαυτού μας και η περιθωριοποίηση ενοχλητικών φαινομένων ανάμεσα σε αυτά ίσως και η  απώλεια σωματικού βάρους που εύκολα μπορεί να συσχετιστεί με την επιθυμία για εμφανισιακή αλλαγή. Οι μεταμφιέσεις με διαφορετικά ρούχα μπορεί επίσης να είναι αποπροσαντολιστική γιατί όσα ρούχα και να πάρουμε μέσα σε ένα συγκεκριμένο σώμα θα τα βάλουμε και ως εκεί. Γιατί να έχουμε ρούχα που να κάνουν σε 2 η τρεις φορές σα το μέγεθος μας. Ας έχουμε ρούχα στα μέτρα μας χωρίς να αγοράζουμε συνέχεια καινούρια και αυτό θα προκύψει μόνο αν σταματήσουμε να αλλάζουμε κάθε μερικούς μήνες διάσταση.

 Οι περιπτώσεις που συμβαίνει αλλαγή του σωματικού βάρους χωρίς να αλλάξουμε τρόπο ζωής συνήθως συνδέονται με κάποια μορφή πάθησης η οποία ενδεχομένως εποάζεται για χρόνια από εμάς τους ίδιους μέχρι να εκδηλωθεί. Αντίθετα οι περιπτώσεις που η αλλαγή προέκυψε ως αποτέλεσμα δικών μας πρωτοβουλιών  κι όχι μέσω βεβιασμένων αντιδράσεων ή νευρωτικών εκδηλώσεων μιλάμε για δράσεις / επιλογές με θετικό προσανατολισμό, δηλαδή στοχεύοντας να δημιουργήσουμε κάτι κι όχι να καταστρέψουμε. Όταν δημιουργούμε κάτι καινούριο το παλιό κάποια στιγμή θα φύγει. Μπορεί βέβαια να χρειαστεί κάποιες φορές να έρθουμε σε σύγκρουση με τις επιλογές του εαυτού μας ή με των άλλων αλλά δεν είναι ανάγκη να εξαντλήσουμε όλη μας την επιθυμία για αλλαγή σε ένα πόλεμο με αυτό που δε μας αφήνει. Στην ουσία τροφοδοτούμε μια διαμάχη που το μόνο που κάνει είναι να καθυστερούμε την πραγμάτοποίηση αυτού που ονειρευόμαστε, να ζήσουμε στην επόμενη μας μέρα.

Οι ενδείξεις της ζυγαριάς αποκτούν σημασία όταν έχουμε θεμελιώσει ένα πρόγραμμα ή ακολουθούμε ένα διατροφικό κανόνα και θέλουμε μια χοντρική αναπαράσταση του στο έξω κόσμο προκειμένου να "μετρήσουμε" την αλλαγή που μας συμβαίνει για καθαρά χρηστικούς λόγους, δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Μια ζυγαριά που μετράει ομορφιά ή αυτοεκτίμηση είναι μια ζυγαριά βασανιστική καθώς αναζητούμε να αποτυπώσουμε προς επίδειξην την εσωτερική μας αλλαγή η οποία όταν συμβαίνει αφήνει έτσι κι αλλιώς το αποτύπωμα της σε κάθε πτυχή του εαυτού μας και άρα μάταια να την περιορίσουμε στις υποδιαιρέσεις κάποιου χιλιοστόγραμμου.

Για ανθρώπους που πειραματίζονται με τη διατροφή τους και άλλα θέματα του εαυτού, τα πράγματα δεν μπορούν πάντα να πηγαίνουν καλά. Αν δεν ξέρεις τι σου κάνει καλό, μπορείς να ψάξεις για να μάθεις. Δεν είναι σίγουρο ότι θα σου αρέσει ότι ανακαλύψεις σχετικά με το τι είναι πραγματικό καλό για σένα *δυνητικά και με τους άλλους* και τι όχι. Η δυνατότητα να δράσεις προς αυτή τη κατεύθυνση είναι κάτι που εξαρτάται από τις αποφάσεις σου.

Οπωσδήποτε η αδιαφορία, η ανοία και η οκνηρία μπορούν να καθηλώσουν για μεγάλα διαστήματα κάθε πρόθεση για αλλαγή ακόμα και όταν αυτή παρουσιάζεται επιτακτικά, αλλά η παθητική στάση έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι δεν χρειάζεται να κάνεις καμία προσπάθεια σχετικά με τις αποφάσεις που έχεις λάβει καθώς αποδέχεσαι τον συγκυριακό και περιστασιακό χαρακτήρα των αποφάσεων σου σε τέτοιο βαθμό που τις θεωρείς αναπόφευκτες. Και συντηρείς με κάθε τρόπο αυτόν τον χαρακτήρα γιατί αν τον χάσεις θα πρέπει ίσως να πάρεις κάποιες αποφάσεις.

Ακόμα όμως και να νιώθεις την ανάγκη για αλλαγή συνήθως πιστεύεις ότι δεν έχεις τα εργαλεία ή τη θέληση για να την πραγματοποιήσεις. Στη πραγματικότητα δε μας λείπει τίποτα πέρα από την επιθυμία καθώς είναι η μοναδική προϋπόθεση που έχουμε για να βάλουμε σε πράξη κάποια δράση.. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ξεκινήσουμε. Αν τα δεδομένα που έχουμε δεν είναι αρκετά μπορούμε να δημιούργησουμε καινούρια. Αν θεωρούμε ότι οι επιλογές δε μας καλύπτουν μπορούμε να πειραματιστούμε  με νέες εκδοχές που άλλοτε θα λειτουργήσουν και άλλοτε όχι. Το ζήτημα είναι να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε σχηματικά κάποιες ιδέες μας, να τους δώσουμε υπόσταση στο χώρο και το χρόνο. Αν βλέπουμε ότι έχουμε ροπή προς αρνητικές αλλαγές ας τις δεχτούμε αλλά να μην επενδύσουμε πάνω τους. Με το χρόνο μπορούμε να βρούμε ενδιαφέρον στον προσανατολισμό θετικών αλλαγών και αναπόφευκτα η διατροφή μας να είναι μέρος αυτών.

Υπάρχουν αρκετά δεδομένα που μπορούμε να βρούμε σχετικά με την διατροφή αλλά είναι μια καλή ιδέα να συλλάβουμε τη διαδικασία ως βιοχημική στα πλαίσια της λειτουργίας ενός ευρύτερου οργανισμού που συνδέεται μεταξύ των οργάνων του σε πολλά επίπεδα. Η λειτουργία του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος γενικά με το πεπτικό είναι σε μεγάλο βαθμό συνδεμένη. Ένα ιστορικό παράδειγμα του μεγέθους της εξάρτησης είναι διάφοερες σέχτες που προσέλκυαν πιστούς τους οποίους ήλεγχαν με τη διατροφή καθώς με συγκεκριμένες τροφές και τη στέρηση άλλων είναι δυνατόν το άτομο να αλλάξει το τρόπο που βιώνει τη πραγματικότητα του σε βαθμό να θεμελιώσει μικροπρόθεσμα ακόμα και συλλήβδην παραπαλανητικούς ισχυρισμούς με μεταφυσικό ή παράλογο προσανατολισμό ακόμα και να θεωρηθεί ότι το άτομα είναι ψυχικά άρρωστο. Πολλοί μάλιστα που έπεσαν θύματα τέτοιων ομάδων χρειάστηκαν ειδική θεραπεία για να μπορέσουν να αποδεχθούν την απομάκρυνση από τη σέχτα που είχε στο μεταξύ διαλυθεί.

Στην ζωή μας όμως θα είμαστε τυχεροί αν το μόνο για το οποίο πρέπει να ανησυχούμε είναι μήπως πέσουμε θύματα κάποια σέχτας καθώς καλούμαστε καθημερινά να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε μια σειρά από καταστάσεις που πολλές φορές μπορούν να αποτελέσουν καλές δικαιολογίες προκειμένουν να αρχίσουμε να φερόμαστε του εαυτού μας με σκληρότητα η με φιλαυτία μειώνοντας την δυνατότητα του να λάβει χρήσιμες αποφάσεις τη στιγμή που χρειάζεται. Ας πούμε ότι για να επικεντρωθούμε στην επίλυση του ζητήματος που είναι η αλλαγή του εαυτού μας θα πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε μαζί του. Στη κυριολεξία, όχι να μην νοιαζόμαστε απλά να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το περιτύλιγμα και να ανοίξουμε κάποια στιγμή το πακέτο.

Κιτ επιβίωσης για το καλοκαίρι

Οι καλοκαιρινοί μήνες είναι συνήθως πιο ξέγνοιαστοι στο θέμα της διατροφής αλλά και γενικά καθώς ακόμα και οι πιο περίπλοκες εργασίες σταμάτανε κάποια στιγμή έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, δίνοντας την ευκαιρία σε εκείνους που τις πραγματοποιούν να ξεκουραστούν. Ο παράγοντας άγχος εξασθενεί (εκτός από τις περιπτώσεις εκείνες που ακολουθούμε τόσο αλλοτριωμένο τρόπο ζωής ώστε παραμένουμε αγχώδεις ακόμα και στη παραλία ή το βουνό) και σε γενικές γραμμές μας δίνεται η ευκαιρία για να κάνουμε κάποιες μικρές αλλά καίριες αλλαγές στην καθημερινότητα μας. Αλλαγές των οποίων το αποτύπωμα θα γίνει αισθητό όλο τον υπόλοιπο καιρό και πιθανόν να μας βοηθήσει να εκτιμήσουμε τα στοιχεία της ζωής μας διαφορετικά.

Αν και ορισμένοι μαγειρεύουν ακόμα και στις διακοπές, οι περισσότεροι καταφεύγουν στη λύση της ταβέρνας ενώ κάποιοι δεν διστάζουν να στραφούν ακόμα και σε κονσέρβες ή επεξεργασμένες τροφές. Στη πράξη αν δεν παραθερίζουμε σε κάποια εξοχική κατοικία πλήρως εξοπλισμένη, το φαγητό αποτελεί μια ιδιαίτερη διαδικασία κάθε μέρα ενώ η απουσία του ψυγείου καθιστά σχεδόν αδύνατα τα τσιμπολογήματα (εκτός βέβαια από εκείνους που βρίσκουν καταφύγιο στα snacks του περιπτέρου). Επίσης, μια σειρά από δραστηριότητες (περπάτημα, κολύμπι και άλλα) καθιστούν ακόμα πιο δύσκολο να φάμε ενδιάμεσα στα γεύματα  και αυτό από μόνο του είναι ευεργετικό για το πεπτικό μας σύστημα. Λόγω της ζέστης καταναλώνουμε περισσότερο νερό και εφόσον δεν το παρακάνουμε, βοηθάμε τον εαυτό μας να αποτοξινωθεί μεταξύ των γευμάτων. Φυσικά αποφεύγουμε την πόση νερού αμέσως μετά το γεύμα και τουλάχιστον επί δύωρο. Ίσως μια-δυο γουλιές αρκούν για να μας ξεδιψάσουν αν νιώθουμε έντονα το αίσθημα.

Η διακοπή ορισμένων συνηθειών είναι επίσης ένα ακόμα από αυτά που μπορούμε να κάνουμε κατά τους θερινούς μήνες. Υιοθέτηση νέων συνηθειών επίσης. Μπορούμε ίσως να περιορίσουμε την ποσότητα του φαγητού μας και ταυτόχρονα να προσανατολιστούμε λίγο περισσότερο σε τροφές πλούσιες σε νερό και ιχνοστηχία καθώς το σώμα μας φαίνεται ότι λόγω της ζέστης έχει ανάγκη για πρόσθετη ενυδάτωση. Απλά και μόνο να στραφούμε στα προϊόντα που κατ' εξοχήν παράγονται και διατίθενται το καλοκαίρι (ντομάτες, αγγούρια, φασολάκια, καρπούζι κτλ) έχουμε ήδη κάνει ένα τέτοιο βήμα. 

Τα αναψυκτικά και οι μπύρες μπορούν μόνο περιστασιακά να μας δροσίσουν. 

Η ενυδάτωση πρέπει να είναι μακρά και όχι απότομη. Προτιμήστε να πάρετε το νερό σας από τις τροφές αντί να πίνετε μεγάλες ποσότητες νερού. Μία ή δύο μερίδες φρούτα τη σωστή στιγμή της μέρας θα σας κρατήσουν για αρκετές ώρες ενυδατωμένους. Προτιμήστε φρούτα με χαμηλή περιεκτικότητα σε σάκχαρα, αποφύγετε να τα καταναλώνετε πολύ ώριμα.

Μην διψάτε σε υπερβολικό βαθμό, αποφύγετε να προσθέτετε αλάτι στις τροφές.
Μην προσπαθείτε να φτιάξετε τη γεύση του στόματος σας τρώγωντας. Αν δεν έχετε καλή γεύση σημαίνει ότι το σώμα σας είναι σε κατάσταση αποτοξίνωσης, βοηθείστε το με αποχή από τις τροφές μέχρι να νιώσετε καλύτερη τη γεύση σας. Ηρεμήστε πριν φάτε, αν είστε αναστατωμένοι αφήστε το για αργότερα που θα έχετε ηρεμήσει. Αν νυστάζετε, πάρτε έναν υπνάκο και φάτε αργότερα. Αποφύγετε να τρώτε αργά το βράδυ εκτός αν σκοπεύετε να το ξημερώσετε.

Το φαγητό στη ταβέρνα αν και είναι μια σχετικά εύκολη λύση είναι σίγουρο ότι δεν θα καταφέρει να σας καλύψει εντελώς ακόμα και στη περίπτωση να περνάτε εκεί τα 3/4 του χρόνου σας. Στην περίπτωση αυτή βέβαια μπορείτε να εκμεταλευτείτε της σχέση σας με χμ, τον μάγειρα και να τον παρακαλέσετε να μην βάζει υπερβολικές ποσότητες λάδι στα γεμιστά ή να μην βράζει πολύ ώρα τα φασολάκια κτλ.

Μπορείτε να προμηθευτείτε από τη πόλη τα απαραίτητα αλλά αν υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να προμηθευτείτε από τον χώρο των διακοπών προτιμηστε τα γιατί κάθε τόπος έχει άλλη ουσία και αυτό αποτυπώνεται στην αίσθηση των τροφών. Αν μείνετε σε επιπλωμένο διαμέρισμα σίγουρα θα βρείτε υποδομές μαγειρέματος. Σε κάθε άλλη περίπτωση μαχαίρι - πηρούνι - κουτάλι εξυπακούεται ότι θα πρέπει να έχετε, όπως και κάποιο είδος σκεύους που κλείνει ερμητικά. Σκεφτείτε μαλιστα τρόπο να κρατάτε δροσερό το νερό. Φροντίστε και για κάποιο κατσαρολάκι επίσης. Η καλύτερη εστία αν επιθυμείτε να φτιάξετε κάποιο φαγητό με χρήση θερμότητας είναι η μικρή φιαλή υγραερίου. Τα ξύλα σίγουρα δημιουργούν πιο γοητευτική εικόνα αλλά ξεφεύγουν πιο εύκολα από τον έλεγχο. Ιδιαίτερα εκείνοι που δεν έχουν εμπειρία μπορεί να προκαλέσουν πυρκαγιά. 

Μην χρησιμοποιείτε μαχαίρια ή φωτιά αν είστε υπό την επήρρεια ουσιών. Αν καταναλώσετε μεγάλη ποσότητα αλκοόλ μετά τροφής κοιμηθείτε μαζί με κάποιον άλλο/άλλη ή φροντίστε να είστε πεσμένοι στο πλάι για να αποφύγετε την κακοτοπιά της αναρρόφησης. Αποφύγετε την χρήση ουσιών σε κάθε περίπτωση που δεν είστε σίγουροι για α) το είδος τους, β) τις διαθέσεις του ατόμου που σας τις προσφέρει γ) αν συμφωνείτε με τα δύο πρώτα. 

Κιτ επιβίωσης

Ταχίνι

Αμύγδαλα

Σόγια κεμπάπ

Ρύζι μπασμάτι

Κινόα βασιλική

Ζυμαρικά Ζέας,

Πληγούρι

Φακή χονδρή 

Φασόλια μαυρομάτικα

Ρεβύθια

Αλάτι βοτάνων, μπαχαρικά

Φυτικά έλαια 

(λινέλαιο, ελαιόλαδο, σησαμέλαιο κτλ)

Συμπυκνωμένο χυμό τομάτας σε 

ατομικές συσκευασίες.

Για κάτι γλυκό πάρτε χαλβά

(δίχως υδρογονωμένα έλαια)

ή μαρμελάδα δίχως πρόσθετη ζάχαρη.

Τώρα, αν δεν είστε χορτοφάγος ή/και στέκεστε θετικοί

απέναντι στη κατανάλωση τοξινών και ζωικών τροφών μπορείτε

να συμπεριλάβετε κάποιο είδος ψαριού σε κονσέρβα

(σαρδέλα, τόνο, σολωμό) ως πηγή Ω3 ή καλύτερα 

αναζητείστε το αντίστοιχο φρέσκο της περιοχής αν διαθέτει.

Καφέ, αλκοόλ, επίσης κάντε ότι καταλαβαίνετε.

Αν πρέπει να πάρετε ζάχαρη βρείτε μαύρη ή καλύτερα

ακόμα προτιμήστε στέβια δίχως πρόσθετα. 

Το μέλι μόνο του ή σε παστέλι είναι επίσης μια επιλογή

για όσους δεν έχουν ηθικό πρόβλημα με την εκμετάλλευση

και αυτού του έμβιου είδους από τον άνθρωπο.

Πάρτε και κάποιο τασάκι αν επιμένετε να καπνίζετε.

Το "κιτ" είναι σχετικά ελαφρύ σε βάρος και αναλογικά μπορεί να σας θρέψει ικανοποιητικά για πολλές μέρες χωρίς να έχετε προβλήματα του στύλ ¨ξελιγώματος" και πείνας δίχως τέλος ακόμα και ασκούμενοι σε απαιτητικές δραστηριότητες. 'Οταν φθάσετε στον προορισμό σας προμηθευτείτε λίγα φρέσκα φρούτα και λαχανικά και είστε πλέον έτοιμοι να ξεκινήσετε με ενέργεια και καλή διάθεση τις διακοπές σας, όντας καλυμμένοι για τα πρωϊνά σας και για τα γεύματα εκείνα που ζητάτε κάτι σχετικά φθηνό, υγιεινό και γρήγορο. Σε μερικούς φούρνους μπορείτε καμιά φορά να βρείτε αρτοσκευάσματα με λίγη η καθόλου μαγιά που θα συνοδεύσουν περίφημα τις τροφές σας. Προσπαθείστε να μοιράσετε το ενδιαφέρον σας σε όλα τα πράγματα που έχουν να κάνουν με την ικανοποιητική σας παραμονή στον τόπο που επιλέξατε και προσφέρετε ανάλογη περιποίηση τόσο στο σώμα όσο και στο νου σας. 

Γιατί διέκοψα το κάπνισμα

Γνωστός για τις διατροφικές μου ανησυχίες σε ένα σχετικά ευρύ κύκλο ανθρώπων, αρκετοί επισήμαιναν συχνά την αντίφαση που παρουσίαζα να παραμένω καπνιστής.  Από αυτή τη δυσάρεστη για μένα κουβέντα κατάφερνα να απεμπλακώ χρησιμοποιώντας το πάγιο επιχείρημα ότι η αντίφαση είναι θεμελιώδες κομμάτι του δυτικού τρόπου ζωής και ότι κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Ταυτόχρονα η δύναμη της συνήθειας παρέμενε ισχυρή καθώς το περιβάλλον στο οποίο ζω κατακλύζεται στη κυριολεξία από καπνό. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω είναι καπνιστές. Τα μέρη που συχνάζω είναι παράξενο να βρεις κάποιον που να μην καπνίζει σε βαθμό που αναρωτιέμαι τώρα ποια θα είναι τα αποτελέσματα του παθητικού καπνίσματος πάνω μου ενώ εξετάζω ακόμα και το ενδεχόμενο να διακόψω ή να περιορίσω την προσέλευση μου σε αυτά τα μέρη. Ευτυχώς κατά τους θερινούς μήνες είναι εύκολο να καθήσεις σε εξωτερικό χώρο όμως διαπίστωσα ότι το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι καπνιστές (και αν κάθονται κοντά σου μπορεί να έρχεται όλο το ντουμάνι πάνω σου).

Ο ίδιος δεν ήμουν ο φανατικότερος του είδους καθώς υπήρξαν σπάνιες οι φορές κατά τις οποίες ξεπερνούσα τον αριθμό των δέκα τσιγάρων την ημέρα, αρκετό πάντως για να μου δημιουργήσει κάποιο από τα συμπτώματα που σχετίζονται με τη συνήθεια. Νεότερος μάλιστα, κι αυτή είναι μια ιστορία που είχα επαναλάβει πολλές φορες προφορικά με ένας είδος προσποιητής αφέλειας σε μια απόπειρα να αμβλύνω τις εντυπώσεις επιχειρώντας να απενοχοποιήσω την εικόνα μου μέσα από την επιφανειακή υποβάθμιση των επιπτώσεων του καπνίσματος, έλεγα ότι είχα κάποια μέρα ατυχώς προσπαθήσει να καπνίσω ένα ολόκληρο πακέτο με τσιγάρα καταλήγοντας στο τέλος να κάνω εμετό.

Έτσι παρέμεινα καπνιστής για ένα διάστημα περίπου δεκαοκτώ ετών, καταναλώνοντας καθημερινά μεταξύ πέντε και δέκα τσιγάρα, αριθμό που ορισμένοι μάλιστα ισχυρίζονται (με το γνωστό τρόπο που διαδίδονται τα αβάσιμα γεγονότα στην Ελλάδα) ότι... κάνει και καλό. Αν και σπάνια κάπνιζα μόλις ξυπνούσα, συνήθως χρειαζόμουν ένα τσιγάρο κατά τη διάρκεια των πρώτων δύο ωρών για να "πάρω μπρος". Φυσικά είχα παρόμοια έντονη ροπή προς το κάπνισμα όπως οι περισσότεροι καπνιστες: γύρευα τσιγάρο ακόμα και συναχωμένος, με πυρετό ή ακόμα και με έντονο πονόλαιμο, καταρροή ή βουλωμένη μύτη, πάνοτε κατάφερνα και ξέκλεβα δύο τρία λεπτά κάθε που ένιωθα ότι μπορούσα και ρουφούσα ένα τσιγάρο στο παράθυρο για να πάρω τη δόση της νικοτίνης που είχα ανάγκη.

Για να διακόψω χρησιμοποίησα τη μέθοδο του μια - και έξω ή "cold turkey" που λένε και οι αγγλόφωνοι. Η αλήθεια είναι ότι για την απόφαση μου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι κουβέντες με δύο ανθρώπους που είχαν το θάρρος να μου μιλήσουν χωρίς ενδοιασμούς προτείνοντας μου το αυτονόητο. Περισσότερο όμως από όλα ρόλο έπαιξαν δύο γεγονότα, ένα που είχε να κάνει με την υγεία και ένα που είχε να κάνει με τη καθημερινότητα μου και τα δύο πάντως σχετικά με ένα αμβλυμένο συναίσθημα αυτοσυνείδησης που καλλιεργώ τους τελευταίους μήνες μέσα από την επίδραση που έχει πάνω μου μια μέθοδο σωματο-ψυχο-παιδαγωγικής για την οποία ίσως έχω την ευκαιρία σε κάποια άλλη δημοσίευση να αναφερθώ πιο αναλυτικά..

Κατά τις βραδυνές ώρες λοιπόν, του ύπνου, έπιασα κάποιες φορές τον εαυτό μου να ξυπνά με τα συμπτώματα της άπνοιας, δηλαδή άνοιγα τα μάτια μου καταμεσής της νύχτας και συνειδητοποιούσα ότι έχω το στόμα ανοικτό αλλά μόλις και μετά βίας παίρνω αναπνοή. Αυτό επαναλήφθηκε μερικές φορές, αρκετά πάντως για να με κάνει να αναλογιστώ σε ποιο βαθμό το κάπνισμα μπορεί να είναι η αιτία αυτού του συμπτώματος. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάποια άλλη συνήθεια που να μπορεί να προκαλεί αυτό το σύμπτωμα ενώ σκέφτηκα ότι μπορεί με το χρόνο να αποφράσσονται οι πνεύμονες με τη πίσσα κι έτσι εξήγησα πως μπορεί να εμφανίστηκε ένα σύμπτωμα τη στιγμή που νωρίτερα δεν υπήρχε. Ακόμα και να πέφτω έξω στους υπολογισμούς μου σχετικά με το θέμα της άπνοιας, να σημειώσω ότι η αλλεργική ρηνίτιδα που με ταλαιπωρούσε για χρόνια, παρά το γεγονός ότι μέσω της διατροφής τα συμπτώμαατα της αμβλύνθηκαν θεαματικά, δεν σταμάτησε εντελώς και αυτό υποψιάζομαι ότι σχετίζεται με τη συνήθεια του καπνίσματος.

Το δεύτερο που κατάλαβα και οδηγήθηκα στη διακοπή του καπνίσματος ήταν μια αίσθηση ματαίωσης που σχετίζεται με το τσιγάρο. Πράγματι, είχα παρατηρήσει από καιρό ότι ενώ είχα διάφορες ασχολίες, ορισμένες εκ των οποίων έπρεπε να γίνουν με μια σειρά σε στενά χρονικά περιθώρια, είχα τη συνήθεια να διακόπτω τη ροή των πράξεων μου για να καπνίσω. Η συνήθεια επαναλαμβανόταν συνήθως ανά μία ώρα κατά τη διάρκεια της οποίας είχα τη συναίσθηση ότι έκλεινα ένα κύκλο πρωτού αρχίσω έναν άλλο. Στη πραγματικότητα διέκοπτα απλά για να εκπληρώσω την ανάγκη που μου δημιουργούσε ο εθισμός. Αποκορύφωμα ήταν ο φετιχισμός της συνήθειας ως δήθεν μια μέθοδο ανάπαυλας όπως την είχα εντυπώσει στο μυαλό μου. Κομβικό ρόλο για την δημιουργία αυτής της στρέβλωσης θεωρώ ότι είχε παίξει μια παλιά ταινία με τον Μάνο Κατράκη όπου υποδύεται έναν ανθρακωρύχο και την οποία είχα παρακολουθήσει σε νεαρή ηλικία: σε κάποια στιγμή του έργου κάθεται στο έδαφος αποκαμωμένος από τη κούραση και προσφέρει τσιγάρο σε ένα φίλο του που δουλεύουν μαζί "για να ξεκουραστεί" όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Η εικόνα αυτή σε κάποιο βαθμό με είχε συγκινήσει καθώς έδειχνε τον κουρασμένο άνθρωπο του μόχθου και ταυτόχρονα είχε ηρωποιήσει μέσα μου το τσιγάρο ως ένα είδος επιβράβευσης, μια ταπεινή συνήθεια ευλαβικής προσήλωσης στο ενδότερο εγώ, ένα δικαίωμα στη ξεκούραση. Βέβαια, ουδόλως προσομοιάζει η ζωή μου με των ανθρακωρύχων αλλά ο καθένας συνήθως δημιουργεί τη δική του πλάνη μέσα στην οποία του αρέσει να ζει...

Αυτά σε γενικές γραμμές συν μια απέχθεια που τον τελευταίο καιρό έτεινε να μου δημιουργηθεί για το ίδιο το τσιγάρο και τη γεύση του που δεν έβρισκα αρκετά ικανοποιητική καταλήγοντας να αγοράζω τσιγάρα ακόμα και από τους πλανόδιους του δρόμου με οδήγησαν μια Παρασκευή πριν από πέντε περίπου βδομάδες να διακόψω το τσιγάρο. Η ίδια η βραδυά ήταν πολύ όμορφη καθώς ήμουν με πολύ ευχάριστη παρέα και οι πρώτες μέρες κύλησαν σχετικά εύκολα καθώς ήμουν απασχολημένος με άλλα πράγματα. Το πιο δύσκολο κομμάτι είχε να κάνει με δύο πράγματα: μου αυξήθηκε εντυπωσιακά η όρεξη ενώ απέκτησα πρόβλημα δυσκοιλιότητας για περισσότερο από δύο εβδομάδες, γεγονότα για τα οποία είχα σε γενικές γραμμές λάβει τα μέτρα μου. Το δεύτερο ήταν ότι έγινα πολύ πιο οξύθυμος για τα δεδομένα μου, εκνευριζομουν εύκολα και συνέλαβα τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί ένα είδος κυνικών εκφράσεων με τις οποίες δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένος, δείγμα της διάθεσης στην οποία είχα υποπέσει. Τώρα η διάθεση έχει κάπως βελτιωθεί, διαπιστώνω πάντως, ιδιαίτερα τις πρωϊνές ώρες συμπτώματα αμηχανίας και αθυμίας τα οποία ήδη ψάχνω τρόπους για να αμβλύνω. Το "παραδοσιακό" νερό με λεμόνι και τζίντζερ μέχρι στιγμής υπήρξε το πιο αποτελεσματικό γιατρικό ενώ ξεκίνησα να υιοθετώ την μέθοδο της ημίωρης έκθεσης στον ήλιο (επί τούτου) για την παραγωγή έξτρα σεροτονίνης και βιταμινης D που όσο να' ναι χρειάζονται.

Τώρα διανύω την πέμπτη εβδομάδα χωρίς τσιγάρο και νιώθω σταδιακά να επανέρχομαι σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς. Η συνήθεια δεν μου λείπει (αν και πιάνω τον εαυτό μου ορισμένες στιγμες να αναπολώ τις στιγμές της ενασχόλησης με τα πολύ γοητευτικά αξεσουάρ του τσιγάρου) ενώ μου αρέσει που επιτέλους απομακρύνθηκε η μυρωδιά από το σπίτι, από τα ρούχα κι από το πρόσωπο. Τα μαλλιά μου επίσης δεν μυρίζουν πλέον καπνίλα. Συνεχίζω βέβαια να βιώνω διάφορα συμπτώματα που πιθανόν να σχετίζονται με τη διακοπή αυτής της συνήθειας (αϋπνίες, άφθες κτλ) αλλά ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα αποτελούν παρελθόν. Προς το παρόν έχω επιτύχει να διατηρήσω το βάρος μου σε αποδεκτά επίπεδα δεδομένης της ελαφριάς αλλαγής του μεταβολισμού που προκαλεί η διακοπή του καπνίσματος.

Αποφάσισα επίσης να καταγράψω την εμπειρία μου ώστε να αποκτήσω και μια γραπτή δέσμευση ή ένα σημείο αναφοράς γα την περίπτωση της αποτυχίας και ιδίως της επιτυχίας. Νομίζω ακόμα ότι είναι ενδιαφέρον θέμα και ταιριάζει και με τη θεματολογία του blog καθώς η διακοπή του καπνίσματος μπορεί σε ένα βαθμό να ειδωθεί σαν ένα είδος νηστείας και μάλιστα... διαρκούς! Σε κάθε περίπτωση δεν επιδιώκω το αδύνατο, γνωρίζω όμως ότι μπορώ να μην καπνίζω, μου αρέσει πολύ καλύτερα έτσι και νιώθω ότι κάποια στιγμή θα καρπωθώ τα οφελή αυτής της αλλαγής με όποια μορφή μου επιφυλλάσει η μυστηριώδης, χαοτική και απροσδόκητη πραγματικότητα στην οποία έχω επιλέξει να ζω.

Update: μεγάλη κρίση την έκτη εβδομάδα που όμως δεν αποτέλεσε αιτία να ενδώσω. Νομίζω ότι πέρασα μια φάση στέρησης που συνοδεύτηκε από μια σειρά έντονων σημείων αποτοξίνωσης. Τώρα μετά από 9 εβδομάδες μόνο επειδή χρειάστηκε να επιστρέψω στο κείμενο το ανακάλεσα στη μνήμη μου...

Δείτε επίσης:

Έρευνα 

Έρευνα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Stanford σχετικά με τον αντίκτυπο που έχουν οι διαφημίσεις των τσιγάρων. Για χρόνια οι καπνοβιομηχανίες χρησιμοποιήσαν τους πιο απίθανους τρόπους για να διαφημίζουν το τσιγάρο, ισχυριζόμενες μάλιστα ακριβώς τα αντίθετα για την επίδραση του στον ανθρώπινο οργανισμό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα στερεότυπα που έχουν χρησιμοποιήθει κατά καιρούς αναφερόμενα στα ξεχωριστά target groups στα οποία στόχευαν κάθε φορά οι διαφημιστές.

Για το κλείσιμο των φαρμακείων

Είναι τραγικό σε πιο βαθμό οι περισσότεροι είμαστε εξαρτημένοι από τις νόμιμα χορηγούμενες ουσίες. Αδυνατώ να κάνω ένα ψυχρό διαχωρισμό ανάμεσα σε φάρμακα και προϊόντα διατροφής ωστόσο χοντρικά μέσα από αυτά τα κανάλια γίνεται η διακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων ουσιών που στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελούν στη πραγματικότητα στοιχεία ξένα προς τον οργανισμό. Την ίδια στιγμή παρατηρείται μια πλήρης απενοχοποίηση της χρήσης των φαρμακευτικών ουσιών που οι χρήση τους έχει προσεγγίσει δυσθεώρητα επίπεδα έχοντας διεισδύσει σε κάθε κοινωνική τάξη και ηλικιακή ομάδα, ανεξαρτήτως διαμονής και άλλων χαρακτηριστικών. Θα έλεγε κάποιος ότι διανύουμε των χρυσό αιώνα των φαρμάκων καθώς δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας άνθρωπος ανάμεσα στα εκατομμύρια που να μην έκανε χρήση φαρμάκου (έστω και ασπιρίνης) κατά την διάρκεια ενός και μόνο έτους. Αν συνυπολογίσει κανείς και τις ουσίες που προστίθενται στα τρόφιμα μετά από την εκρηκτική ανάπτυξη της ανάλογης τεχνολογίας θα μπορούσε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι σχεδόν αδύνατον για κάποιον να αποφύγει την κατανάλωση κάποιας χημικής ουσίας ακόμα και αν προσπαθήσει. Σε πρόσφατη έρευνα της Greenpeace βρέθηκαν ποσότητες επικίνδυνων χημικών ουσιών ακόμα και σε μια μεγάλη ποικιλία λαχανικών και φρούτων, επιβεβαιώνοντας εκείνη τη θέση που ισχυρίζεται ότι κάποιος δεν είναι προφυλαγμένος έστω κι αν τρέφεται αποκλειστικά με φυσικές τροφές.

07/05/13

Αφορμή για αυτή τη δημοσίευση υπήρξε ο θάνατος ενός ανθρώπου με τον οποίο είχα μια μικρή επαφή λίγους μήνες πριν χαθεί από τα συμπτώματα εκείνης της κατάστασης που συνοπτικά ονομάζεται καρκίνος και ενώ έχει δεκάδες μορφές επιμένουν να την αποκαλούν ασθένεια. Αν και σε ορισμένες περιπτώσεις κάποιος ιός έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη μιας τέτοιας κατάστασης, σε γενικές γραμμές δεν υπάρχει ένας γενικός που να ευθύνεται για την εμφάνιση του καρκίνου άρα και η χρήση της λέξης "ασθένεια" κρίνεται καθόλα παραπλανητική καθώς αποκρύπτει τη πραγματική φύση και τα αίτια που οδηγούν κάποιον να παρουσιάσει τέτοιου είδους συμπτώματα.

Δεν μπορώ να πω βέβαια ότι γνωρίζω τη πραγματική φύση των πραγμάτων, ούτε ότι έχω αποκτήσει τόσο ολιστική προσέγγιση στα πράγματα που να αναγνωρίζω τους βαθύτερους λόγους για τους οποίους κάποιος μπορεί να οδηγήσει το σώμα του στο σημείο να γεμίσει με είδη όγκων ή άλλων τύπων εκφυλισμένων κυττάρων. Τα κληρονομικά χαρακτηριστικά ή μια έκθεση σε κάποιου είδους  ενέργεια υψηλής έντασης μπορεί να αποτελέσει μια ερμηνεία αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Μπορώ όμως, ως ανήσυχο πνεύμα, να υποψιάζομαι διάφορα.

Η συμβατική αντιμετώπιση της κατάστασης που βίωνε αυτό το πρόσωπο δεν κατάφερε τελικά να τον διατηρήσει στη ζωή ενώ, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, δεν τον απάλλαξε ούτε από τους πόνους. Ο ίδιος υπήρξε ένα παράδειγμα στο πως μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους καταστάσεις χωρίς να χάσει το χιούμορ του και κυρίως παραμένοντας άνθρωπος μέχρι τη στερνή του στιγμή. Γιατί όμως έχω την εντύπωση ότι αν είχε ακολουθήσει διαφορετική αντιμετώπιση μπορεί να ήταν ακόμα ανάμεσα μας; Η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στις χημειοθεραπείες είναι πολύ μεγάλη καθώς προτείνονται ως η μείζονα λύση στο πρόβλημα. Εναλλακτικές προσεγγίσεις δύσκολα επιχειρούνται και από λίγους. 

Πρόσφατα στη Βραζιλία σε ένα νοσοκομείο παίδων με καρκίνο δημιούργησαν μια καμπάνια σύμφωνα με την οποία έντυσαν τις συσκευασίες των χημικών που χρησιμοποιούνται στις θεραπείες με τα χαρακτηριστικά σύμβολα ηρώων κόμικς σε μια προσπάθεια να κάνουν τη χορήγηση πιο εύκολη (καθώς είναι γνωστές οι παρενέργειες που αυτές δημιουργούν) και να αμβλύνουν τις αντιδράσεις των παιδιών προβάλλοντας τους διάφορα σχετικά κινούμενα σχέδια.

Η συνήθης προσέγγιση στο θέμα της ασθένειας για τους περισσότερους είναι το φάρμακο. Η παμπάλαια αυτή συνήθεια είναι απόλυτα νομιμοποιημένη στη συνείδηση των περισσοτέρων καθώς πράγματι υπήρξε ένα βήμα προόδου σε σχέση με παλαιότερες προσεγγίσεις που έδιναν μια μεταφυσική διάσταση στην ασθένεια και προσδοκούσαν ότι μια θρησκευτική αντιμετώπιση θα μπορούσε να θεραπεύσει στον ασθενή. Η συμπτωματική ανάρρωση ενός ποσοστού αρρώστων είναι δυνατόν να ενίσχυσε τις διαδόσεις με αποτέλεσμα να ισχυροποιούνταν εκ νέου στη συνείδηση των ανθρώπων.

Αν και αλχημιστές υπήρξαν από την αρχαιότητα είναι αλήθεια ότι με την άνθιση των σύγχρονων επιστημών εμφανίστηκαν διάφοροι πλανόδιοι τσαρλατάνοι που δήθεν πωλούσαν κάποιο φάρμακο με θαυμαστές ιδιότητες. Οι κομπογιαννίτες αυτοί όχι μόνο δεν σταμάτησαν τη δράση τους με την εκλαΐκευση των επιστημών και με την συναφή τους πρόοδο αλλά γνώρισαν και γνωρίζουν μεγάλη δημοτικότητα ιδιαίτερα ανάμεσα στα φτωχότερα και λιγότερο μορφωμένα κομμάτια του πληθυσμού ενώ στην ελλάδα χαίρουν ιδιαίτερη εκτίμηση και από τη λούμπεν αριστοκρατία μαζί με τους διάφορους θιασώτες της πρόχειρα και άγαρμπα σκηνοθετημένης κοσμικής ζωής τους.

Σε αντίθεση με τους πλανόδιους τσαρλατάνους παλαιότερων εποχών ετούτοι εδώ έχουν τα εχέγγυα ιδρυμάτων, οργανισμών, εταιρειών, ακόμα και κρατών που για τους δικούς τους λόγους δεν απαγόρευσαν τη διακίνηση των προϊόντων τους - τουναντίον, τα προώθησαν επιτακτικά ακόμα και με νόμους. Αν και δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι στο σύνολο της η δυτική ιατρική είναι μια κοροϊδία, δεν μπορώ να παραγνωρίσω το θαυμαστό ρόλο που παίζουν οι σύγχρονες φαρμακοβιομηχανίες στη διατήρηση αυτού του στρεβλού, παθογόνου και αλλοτριωμένου τρόπου ζωής. Πράγματι ο μέσος όρος ζωής έχει ανέβει αισθητά τις τελευταίες δεκαετίες αν και το ποσοστό της αιφνίδιας θνησιμότητας δεν είναι σίγουρο ότι συνυπολογίζεται σε αυτές τις στατιστικές. Υπάρχει μια λαϊκή ρήση που λέει σε γενικές γραμμές ότι αν περάσεις κάποια ηλικία έχεις πιθανότητες να ζήσεις για πολλά χρόνια. Τι σημαίνει όμως αυτό και τελικά αναρωτιέμαι αν αρκεί να λειτουργούν τα ζωτικά του όργανα κάποιου για να μπορεί να ισχυριστεί ότι πραγματικά ζει;

Το γεγονός ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε δεν αποτελεί δικαιολογία για να διαβιούμε με ένα τρόπο αλλότριο. Η πιο κλασική άποψη εκείνων που αδιαφορούν για την υγεία τους (και την υγεία των άλλων) είναι ότι "κάποια μέρα όλοι θα πεθάνουμε". Αυτό που αποκρύπτεται θριαμβευτικά είναι το πως θα ζήσουμε. Άτομα μεταξύ 20 και 40 ετών αποτελούν στην εποχή μας τα πιο συχνά θύματα ασθενειών, ατυχημάτων και αυτοκτονιών καθώς συγκεντρώνουν γύρω τους όλη την κίνηση των πραγμάτων είτε γιατί δεν έχουν την εμπειρία για να διαχειριστούν τις επαφές τους είτε γιατί είναι αναγκασμένοι να πράττουν χωρίς να έχουν πολλά περιθώρια. Οι αυτοκαταστροφικές συνήθειες που συνηθίζουμε να ακολουθούμε κατά τα χρόνια αυτά προσπαθώντας να σβήσουμε τα σημάδια της εκμετάλλευσης από την εργασιακή φρενίτιδα ξεσπώντας σε καταναλωτικό ντελίριο επιταχύνουν την εμφάνιση των εκφυλιστικών φαινομένων και σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις κατά τις οποίες διακυβεύεται η ζωή μας ή η ψυχική μας ισορροπία.

Ξεπερνώντας τις κρίσιμες ηλικίες, όσοι επιβιώνουν κουβαλούν, εκτός από άδικες για τον εαυτό τους και τους άλλους συνήθειες και ένα σωρό από μικρά και μεγάλα προβλήματα που εκ πρώτης όψεως φαντάζουν γοητευτικά μέσα από το πρίσμα του ανθρώπου που διαθέτει εμπειρία αλλά στη πραγματικότητα αποτελούν το απαύγασμα μια άνισης ζωής κατά την οποία ένα κομμάτι του εαυτού μας μπορεί να έχει αναπτυχθεί αρκετά (πχ. η επικοινωνία, το επάγγελμα) αλλά να παραμένουν συναισθηματικά και ψυχικά σε νηπιακή ή εφηβική ηλικία κάτι που ορισμένοι επιμένουν να παρομοιάζουν χαριτωμένα ως δήθεν προσκόληση στη όμορφη πλευρά της παιδικής ηλικίας, την αθωότητα, τις τρίχες δηλαδή τις κατσαρές που μας λέγανε από τότε που ήμασταν πράγματι παιδιά. 

Έχοντας αποκρυσταλλώσει σε μεγάλο βαθμό τις αντιλήψεις με τις οποίες γαλουχήθηκε ο καθένας, οι περισσότεροι αδυνατούν έστω και να βάλουν σε κρίση οποιεσδήποτε σταθερές καθώς αν το έκαναν θα απειλούσαν τις λεπτές βάσεις πάνω στις οποίες έχουν θέσει τη ζωή τους. Η αμφισβήτηση εξαντλείται μόνο σε πεδία ξένα και απόμακρα, τους πολιτικούς που εύκολα μπορεί να κρίνει ο καθένας, τους ξένους, τους ομοφυλόφιλους, τους τσιγγάνους κτλ ενώ ακόμα και δήθεν προοδευτικά άτομα επιμένουν να στρέφουν τη συζήτηση σε θέματα όπως οι αρκούδες τις ανταρκτικής ή αρκούνται να αναθεματίζουν τον καπιταλισμό ως μήτρα όλων των κακών. Στο μεταξύ σε αυτό που συμφωνούν οι περισσότεροι είναι η αναγκαιότητα των φαρμάκων, των γιατρών και των εγχειρίσεων. Στον αντίποδα μπορείς να συναντήσεις και ελαφρόμυαλους που μπορεί να πάθουν γάγγραινα γιατί δεν φρόντισαν να ξεπλύνουν μια απλή πληγή στο πόδι τους.

Κι ενώ θα συμφωνήσω ότι το εμβόλιο για την πολυομυελίτιδα είναι απαραίτητο να γίνεται ίσως και σε πολύ μικρή ηλικία καθώς δεν υπάρχει κάποιος άλλος γνωστός τρόπος αντιμετώπισης της, ο βαθμός και η συχνότητα με τα οποία στρέφονται οι περισσότεροι στη συμβουλή γιατρών ή φαρμακοποιών για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους έχουν φθάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Το να αδιαφορεί κάποιος για τα προβλήματα του είναι ακόμα χειρότερο ενώ και οι συμβουλές εκείνων που παρουσιάζονται ως εναλλακτικοί ιατροί είναι πολλές φορές απλοί ανταγωνιστές στο επίπεδο της συνταγογράφησης καθώς απλά πωλούν διαφορετικού τύπου προϊόντα. Τι πραγματικά όμως μπορούμε να κάνουμε;

Να καταλάβουμε λίγο τον εαυτό μας. Και να τον αγαπήσουμε όσο ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε άλλα πράγματα, τη φύση, την ελευθερία, τα ζώα κτλ. Κανένας δεν ασθενεί απότομα. Οι περισσότερες ασθένειες έχουν την προσωπική μας υπογραφή και προέρχονται από ατομικές συνήθειες και ένα στρεβλό τρόπο ζωής. Το γνωστό παράδειγμα της κυρίας που ζει στο κάμπο, δεν πίνει, δεν καπνίζει, τρώει μονάχα αγνά προϊόντα και παρ' όλα αυτά πεθαίνει από καρκίνο είναι ίσως η μεγαλύτερη ανοησία που συνεχίζει να διαδίδεται καθώς κανείς δεν ξέρει πραγματικά ποια ζωή έκανε αυτή η γυναίκα. Γιατί δεν αρκεί να βρίσκεσαι σε δήθεν ιδεατό περιβάλλον για να μην ασθενείς. Το αληθινά οικείο περιβάλλον είναι αυτό που έχει μέσα του ο καθένας. Αν ζω στο μικρό σπίτι στο λιβάδι αλλά μέσα μου με τρώει ο πόνος πχ. του χαμού κάποιου αγαπημένου προσώπου μπορεί να οδηγήσω το σώμα μου στη παρακμή με πολύ απλές, καθημερινές συνήθειες. Μπορεί να πίνεις κάθε μέρα ένα ποτήρι ξύδι. Είναι σαν να ξύνεις συνέχεια την ίδια πληγή.

Από την άλλη μπορεί να ζεις μέσα στη μεγαλούπολη - στον εφιάλτη, το θόρυβο, τις ακτινοβολίες, τη φωτορύπανση και άλλους αγχωτικούς παράγοντες και παρ' όλα αυτά να βρίσκεις κάποιες μεθόδους για να επιβιώνεις χωρίς να ασθενείς και να αναζητάς τη χαρά και την ευτυχία. Για αυτά όμως είναι πιθανόν να χρειαστείς και τη βοήθεια άλλων ανθρώπων που όμως μπορείς να βρεις αρκεί να αναπτύξεις και να εκφράσεις την επιθυμία σου γι' αυτούς. Το σίγουρο είναι ότι όσο περισσότερες λύσεις για τα προβλήματα σου βρίσκεις στο φαρμακείο, τόσο πολλαπλασιάζονται οι συνθήκες εκείνες που θα σε απομακρύνουν από τη ζωή σε τέτοιο βαθμό που το πιθανότερο είναι η πραγματικότητα κάποτε να αποτελεί μια ανάμνηση.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο θέλω μονάχα να θέσω ένα ερώτημα σε όλους όσους τολμούν να στέκονται κριτικά απέναντι στον εαυτό τους, τους άλλους και τον σύγχρονο τρόπο ζωής γενικότερα: θέλουμε να ζήσουμε υγιείς, δυνατοί ώστε να μπορούμε να υποστηρίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους ή ασθενείς, αδύναμοι και εξαρτώμενοι από άλλους -γνωστούς/αγνώστους/φιλικά/εχθρικα προσκείμενους; η ευθύνη της απόφασης μας είναι καθοριστική για την θεμελίωση της δυνατότητας για την συνέχιση της ζωής και της ουσιαστικής πραγμάτωσης της.

Ταμπουλέ (ολέ)

Μιας και διανύουμε το τελευταίο μήνα της άνοιξης με το καλοκαίρι προ των πυλών είναι μια καλή στιγμή για να θυμηθούμε κάποιες συνταγές που είναι λίγο δύσκολο να φτιάξουμε το χειμώνα καθώς ορισμένα υλικά τους διατίθενται εκτός εποχή και επειδή ορισμένα κρύα πιάτα είναι πολύ πιο ευχάριστα να καταναλώνονται με ζεστό καιρό.

Το Ταμπουλέ είναι μια σαλάτα με πλιγούρι και ωμά λαχανικά. Στο μυαλό των περισσοτέρων το πλιγούρι είναι κάποιο είδος τροφίμου έκτακτης ανάγκης καθώς από διαδόσεις γνωρίζουμε ότι με αυτό κατέφεραν να επιβιώσουν πολλοί άνθρωποι κατά τη διάρκεια της κατοχής. Στη πραγματικότητα πρόκειται για αλεσμένο σιτάρι το οποίο παρασκευάζεται πάρα πολύ εύκολα και μπορεί να αντικαταστήσει θαυμάσια το ρύζι, τις πατάτες ή το ψωμί σαν πηγή υδατανθράκων στο τραπέζι καθώς διαθέτει ορισμένα συγκριτικά πλεονεκτήματα: δεν είναι επεξεργασμένο, περιέχει πολύ περισσότερες φυσικές ίνες και χαμηλότερο γλυκαιμικό δείκτη ενώ θα μπορούσα να γεμίσω αυτή τη σελίδα μόνο με τα θρεπτικά συστατικά (βιταμίνες, ιχνοστοιχεία) που περιέχει. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι αν μπορείτε να βρείτε βιολογικής καλλιέργειας προτιμήστε το, ενώ αποφύγετε προϊόντα με πλιγούρι που γράφουν ότι περιέχουν γάλα (είναι συνήθως τύπου τραχανά).

Η συνταγή μας αυτή εκτός από θρεπτική είναι και πολύ χορταστική. Ωστόσο θα επιχειρήσω να αποδομήσω το πιάτο προτείνοντας έναν εναλλακτικό τρόπο για την κατανάλωση του, στηριζόμενος κυρίως στην αρχή της διαδοχικής λήψης και την αποφυγή ανακατέματος των τροφών (ώστε να επιτύχουμε καλύτερη πέψη). Αυτά στο τέλος, προς το παρόν θα χρειαστούμε:

Πλιγούρι (υπολογίστε για κάθε άτομο ένα περίπου φλιτζάνι του τσαγιού)

Μαϊντάνο (μπόλικο)

Δύοσμο (ας πούμε περί ένα ματσάκι)

Τομάτες (τουλάχιστον μία για τον κάθε ένα)

Αγγούρια (από τα μικρά αρκεί ένα για τον καθένα)

Φρέσκα κρεμμύδια & ένα ξερό

Λάδι & Λεμόνι

Λίγο ακτέργαστο αλάτι για γεύση

Μπαχαρικά (ότι θέλετε - εμένα μου αρέσουν τα πιπέρια)

Αν θέλετε να κάνετε κάποια υπερβολή στις δοσολογίες προτιμήστε να αυξήσετε τη ποσότητα των λαχανικών παρά όποιων άλλων υλικών.

Στην αρχή βράζουμε νερό (αναλογία 3 για 1) και αφού ρίξουμε μέσα το πλιγούρι το σβήνουμε και το αφήνουμε για ένα τέταρτο. Αν θυμηθούμε ανακατεύουμε καμιά φορά. Μετά το βγάζουμε και το σουρώνουμε.

Πλένουμε τα λαχανικά και τα στεγνώνουμε. Τα κόβουμε και τα βάζουμε στη σαλατιέρα. Δεν χρειάζεται να αφαιρέσουμε το φλοιό από το αγγούρι ιδιαίτερα αν δεν έχουμε αφιβολίες για τη προέλευση του. Ρίχνουμε και το πλιγούρι και τα ανακατεύουμε όλα μαζί. Προσθέτουμε λάδι και λεμόνι με ψυχραιμία καθώς δεν χρειάζεται να το παρακάνουμε ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Για το λάδι ιδιαίτερα, χρησιμοποιήστε ένα κουτάλι της σούπας αν δεν έχετε εμπιστοσύνη στο μέτρημα σας με το μάτι. Μια κουταλιά για κάθε άτομο αρκεί. Δεν ξεχνάμε τα μπαχαρικά. Το ιδανικό είναι να το αφήσουμε λίγη ώρα να "επικοινωνήσουν" μεταξύ τους τα υλικά αλλά μπορείτε να το καταναλώσετε και απ' ευθείας. Διατηρείται στο ψυγείο για δυο τρεις μέρες αν το κρατήσουμε σε δοχείο κλειστό και βάζοντας λίγο χαρτί κάτω από το καπάκι για να κρατάει την υγρασία από τον να αραιώσει το μείγμα. Αν μας έρθει όρεξη να το καταναλώσουμε φροντίζουμε να το βγάλουμε λίγη ώρα νωρίτερα από το ψυγείο και αποφεύγουμε να το φάμε παγωμένο γιατί ούτε γεύση καταλαβαίνουμε ούτε τα ένζυμα λειτουργούν και παιδεύουμε άδικα τον οργανισμό μας να αφομοιώσει μια κατά τα άλλα πολύ ευκολοχώνευτη τροφή.

Επειδή οι υδατάνθρακες έχουν την ιδιότητα, εφόσον τους καταναλώνουμε μαζί με άλλες τροφές να μας προκαλούν κορεσμό,  δική μου πρόταση αναφορικά με το Ταμπουλέ είναι να κρατήσετε το πλιγούρι χωριστά από τα λαχανικά και να το καταναλώσετε στο τέλος. Μπορείτε να του ρίξετε όλο το ζωμό από τη σαλάτα που εκείνη την ώρα θα έχει μαζέψει όλη τη νοστιμιά καθώς και αρκετά μπαχαρικά για να το νοστιμέψουν. Εν ανάγκη άφήστε να περάσει λίγη ώρα και φάτε το αργότερα. Θα δείτε ότι η απόλαυση παραμένει η ίδια και δεν θα νιώσετε ότι φουσκώσατε. Σε κάθε περίπτωση απολαύστε αυτό το φαγήτό οποιαδήποτε μέρα γυρεύετε κάτι εύκολο, νόστιμο και θρεπτικό το οποίο εφόσον καταναλώσετε με ηρεμία και όχι σε υπερβολικές ποσόστητες θα σας κάνει να νιώσετε όμορφα και θα σας δώσει την ευκαιρία να συνεχίσετε να ασχολείστε με τα ενδιαφέροντα σας, όποια κι αν είναι αυτά.

παρέα με λίγο μαρινάτο τόφου και πατέ αβοκάντο