17/9/13

Αλλά... ζω!

Κι αν κάποιος νιώθει ότι έχει ανάγκη να προβεί σε μια διαδικασία αλλαγής; Τι μπορούμε να κάνουμε για να συνδράμουμε κάποιον σε μια τέτοια στιγμή της ζωής του; Πραγματικά σκεφτείτε πως ορισμένες αποφάσεις εξαρτώνται από τη στιγμή που παίρνονται καθώς πολλές φορές καλούμαστε να αποφασίσουμε ανάμεσα σε δύο επιλογές που μπορεί να φαντάζουν και οι δύο σωστές. Το ζήτημα είναι να βρούμε τι θέλουμε, τι βαθιά μέσα μας επιθυμούμε και να επικεντρώσουμε πάνω σε αυτή την εκδοχή που θα προωθήσει αυτό που θεωρούμε ότι μας αρμόζει την εκάστοτε στιγμή.

Ας πούμε ότι το ζήτημα είναι η γενικότερη βελτίωση της υγείας μας καθώς αναγνωρίζουμε ότι έχουμε αρχίσει να παρουσιάζουμε κάποια ενοχλητικά συμπτώματα από τα οποία θέλουμε να απαλλαχθούμε. Στη πραγματικότητα αναγκαζόμαστε να αναγνωρίσουμε τα συμπτώματα όταν πια επιβάλλεται να κάνουμε κάτι σχετικά με αυτά. Μέχρι τότε ασχολούμαστε με το να διαμορφώνουμε τις συνθήκες που θα μας οδηγήσουν στο να αποκτήσουμε τα συμπτώματα. Ενώ έχουμε πάρει την εργολαβία του εαυτού μας φερόμαστε σαν βαριεστημένοι εργοδηγοί που βιάζονται να τελειώνουν τη βάρδια.   

Το άγχος εμπεριέχει όλο το νόημα της δημιουργίας των συμπτωμάτων καθώς η εμφάνιση του συμπίπτει με τη στιγμή κατά την οποία καλούμαστε να πραγματώσουμε τις αποφάσεις μας. Συνειδητά ή ασυνείδητα λαμβάνουμε αποφάσεις οι οποίες καθοδηγούν τις πράξεις κατά ένα αριστοτεχνικό τρόπο καθώς ο χαρακτήρας που πιστεύουμε ότι έχουμε θεμελιώσει είναι βαθιά νομιμοποιημένος μέσα μας σε βαθμό που ακόμα και η αυτοκριτική στάση έχει ένα χαρακτήρα παραπονετικό που τείνει να δικαιολογεί χαριτολογόντας το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε βρεθεί και το οποίο παλεύει να μας καταβάλει σε κατατονία ή μανία ή κατάθλιψη.

Μια τέτοια συχνή στάση που οδηγεί συνήθως σε ακόμα μεγαλύτερη παθητικότητα είναι η αυτολύπηση. Ανάλογα το βαθμό μπορεί να φθάσει μέχρι το σημείο εκείνου που επιθυμεί με κάθετρόπο να αλλάξει π.χ. την εμφάνιση του χωρίς να σκέφτεται ότι αυτό είναι δύσκολο να συμβεί χωρίς να αλλάξει κάτι από τον τρόπο ζωής του. Πραγματικά ο πόθος της αλλαγής της εικόνας μας είναι μια κάπως αποπροσανατολιστική επιθυμία καθώς ο πραγματικός στόχος θα ήταν περισσότερο η γενικότερη βελτίωση του εαυτού μας και η περιθωριοποίηση ενοχλητικών φαινομένων ανάμεσα σε αυτά ίσως και η  απώλεια σωματικού βάρους που εύκολα μπορεί να συσχετιστεί με την επιθυμία για εμφανισιακή αλλαγή. Οι μεταμφιέσεις με διαφορετικά ρούχα μπορεί επίσης να είναι αποπροσαντολιστική γιατί όσα ρούχα και να πάρουμε μέσα σε ένα συγκεκριμένο σώμα θα τα βάλουμε και ως εκεί. Γιατί να έχουμε ρούχα που να κάνουν σε 2 η τρεις φορές σα το μέγεθος μας. Ας έχουμε ρούχα στα μέτρα μας χωρίς να αγοράζουμε συνέχεια καινούρια και αυτό θα προκύψει μόνο αν σταματήσουμε να αλλάζουμε κάθε μερικούς μήνες διάσταση.

 Οι περιπτώσεις που συμβαίνει αλλαγή του σωματικού βάρους χωρίς να αλλάξουμε τρόπο ζωής συνήθως συνδέονται με κάποια μορφή πάθησης η οποία ενδεχομένως εποάζεται για χρόνια από εμάς τους ίδιους μέχρι να εκδηλωθεί. Αντίθετα οι περιπτώσεις που η αλλαγή προέκυψε ως αποτέλεσμα δικών μας πρωτοβουλιών  κι όχι μέσω βεβιασμένων αντιδράσεων ή νευρωτικών εκδηλώσεων μιλάμε για δράσεις / επιλογές με θετικό προσανατολισμό, δηλαδή στοχεύοντας να δημιουργήσουμε κάτι κι όχι να καταστρέψουμε. Όταν δημιουργούμε κάτι καινούριο το παλιό κάποια στιγμή θα φύγει. Μπορεί βέβαια να χρειαστεί κάποιες φορές να έρθουμε σε σύγκρουση με τις επιλογές του εαυτού μας ή με των άλλων αλλά δεν είναι ανάγκη να εξαντλήσουμε όλη μας την επιθυμία για αλλαγή σε ένα πόλεμο με αυτό που δε μας αφήνει. Στην ουσία τροφοδοτούμε μια διαμάχη που το μόνο που κάνει είναι να καθυστερούμε την πραγμάτοποίηση αυτού που ονειρευόμαστε, να ζήσουμε στην επόμενη μας μέρα.



Οι ενδείξεις της ζυγαριάς αποκτούν σημασία όταν έχουμε θεμελιώσει ένα πρόγραμμα ή ακολουθούμε ένα διατροφικό κανόνα και θέλουμε μια χοντρική αναπαράσταση του στο έξω κόσμο προκειμένου να "μετρήσουμε" την αλλαγή που μας συμβαίνει για καθαρά χρηστικούς λόγους, δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Μια ζυγαριά που μετράει ομορφιά ή αυτοεκτίμηση είναι μια ζυγαριά βασανιστική καθώς αναζητούμε να αποτυπώσουμε προς επίδειξην την εσωτερική μας αλλαγή η οποία όταν συμβαίνει αφήνει έτσι κι αλλιώς το αποτύπωμα της σε κάθε πτυχή του εαυτού μας και άρα μάταια να την περιορίσουμε στις υποδιαιρέσεις κάποιου χιλιοστόγραμμου.

Για ανθρώπους που πειραματίζονται με τη διατροφή τους και άλλα θέματα του εαυτού, τα πράγματα δεν μπορούν πάντα να πηγαίνουν καλά. Αν δεν ξέρεις τι σου κάνει καλό, μπορείς να ψάξεις για να μάθεις. Δεν είναι σίγουρο ότι θα σου αρέσει ότι ανακαλύψεις σχετικά με το τι είναι πραγματικό καλό για σένα *δυνητικά και με τους άλλους* και τι όχι. Η δυνατότητα να δράσεις προς αυτή τη κατεύθυνση είναι κάτι που εξαρτάται από τις αποφάσεις σου.

Οπωσδήποτε η αδιαφορία, η ανοία και η οκνηρία μπορούν να καθηλώσουν για μεγάλα διαστήματα κάθε πρόθεση για αλλαγή ακόμα και όταν αυτή παρουσιάζεται επιτακτικά, αλλά η παθητική στάση έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι δεν χρειάζεται να κάνεις καμία προσπάθεια σχετικά με τις αποφάσεις που έχεις λάβει καθώς αποδέχεσαι τον συγκυριακό και περιστασιακό χαρακτήρα των αποφάσεων σου σε τέτοιο βαθμό που τις θεωρείς αναπόφευκτες. Και συντηρείς με κάθε τρόπο αυτόν τον χαρακτήρα γιατί αν τον χάσεις θα πρέπει ίσως να πάρεις κάποιες αποφάσεις.

Ακόμα όμως και να νιώθεις την ανάγκη για αλλαγή συνήθως πιστεύεις ότι δεν έχεις τα εργαλεία ή τη θέληση για να την πραγματοποιήσεις. Στη πραγματικότητα δε μας λείπει τίποτα πέρα από την επιθυμία καθώς είναι η μοναδική προϋπόθεση που έχουμε για να βάλουμε σε πράξη κάποια δράση.. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ξεκινήσουμε. Αν τα δεδομένα που έχουμε δεν είναι αρκετά μπορούμε να δημιούργησουμε καινούρια. Αν θεωρούμε ότι οι επιλογές δε μας καλύπτουν μπορούμε να πειραματιστούμε  με νέες εκδοχές που άλλοτε θα λειτουργήσουν και άλλοτε όχι. Το ζήτημα είναι να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε σχηματικά κάποιες ιδέες μας, να τους δώσουμε υπόσταση στο χώρο και το χρόνο. Αν βλέπουμε ότι έχουμε ροπή προς αρνητικές αλλαγές ας τις δεχτούμε αλλά να μην επενδύσουμε πάνω τους. Με το χρόνο μπορούμε να βρούμε ενδιαφέρον στον προσανατολισμό θετικών αλλαγών και αναπόφευκτα η διατροφή μας να είναι μέρος αυτών.

Υπάρχουν αρκετά δεδομένα που μπορούμε να βρούμε σχετικά με την διατροφή αλλά είναι μια καλή ιδέα να συλλάβουμε τη διαδικασία ως βιοχημική στα πλαίσια της λειτουργίας ενός ευρύτερου οργανισμού που συνδέεται μεταξύ των οργάνων του σε πολλά επίπεδα. Η λειτουργία του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος γενικά με το πεπτικό είναι σε μεγάλο βαθμό συνδεμένη. Ένα ιστορικό παράδειγμα του μεγέθους της εξάρτησης είναι διάφοερες σέχτες που προσέλκυαν πιστούς τους οποίους ήλεγχαν με τη διατροφή καθώς με συγκεκριμένες τροφές και τη στέρηση άλλων είναι δυνατόν το άτομο να αλλάξει το τρόπο που βιώνει τη πραγματικότητα του σε βαθμό να θεμελιώσει μικροπρόθεσμα ακόμα και συλλήβδην παραπαλανητικούς ισχυρισμούς με μεταφυσικό ή παράλογο προσανατολισμό ακόμα και να θεωρηθεί ότι το άτομα είναι ψυχικά άρρωστο. Πολλοί μάλιστα που έπεσαν θύματα τέτοιων ομάδων χρειάστηκαν ειδική θεραπεία για να μπορέσουν να αποδεχθούν την απομάκρυνση από τη σέχτα που είχε στο μεταξύ διαλυθεί.

Στην ζωή μας όμως θα είμαστε τυχεροί αν το μόνο για το οποίο πρέπει να ανησυχούμε είναι μήπως πέσουμε θύματα κάποια σέχτας καθώς καλούμαστε καθημερινά να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε μια σειρά από καταστάσεις που πολλές φορές μπορούν να αποτελέσουν καλές δικαιολογίες προκειμένουν να αρχίσουμε να φερόμαστε του εαυτού μας με σκληρότητα η με φιλαυτία μειώνοντας την δυνατότητα του να λάβει χρήσιμες αποφάσεις τη στιγμή που χρειάζεται. Ας πούμε ότι για να επικεντρωθούμε στην επίλυση του ζητήματος που είναι η αλλαγή του εαυτού μας θα πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε μαζί του. Στη κυριολεξία, όχι να μην νοιαζόμαστε απλά να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το περιτύλιγμα και να ανοίξουμε κάποια στιγμή το πακέτο.